W ten sposób często potocznie nazywamy wypełnienia w zębach. Słowo plomba pochodzi od łacińskiego ‚plumbum’ i oznacza dobrze znany nam z lekcji chemii pierwiastek – ołów (Pb).
W II połowie I w p.n.e. rzymski uczony Aulus Cornelius Celsus jako jeden z pierwszych dentystów wypełniał ubytki w zębach ołowiem. Współczesne wypełnienia nie posiadają już w składzie ołowiu (zarówno te ‚srebrne’ amalgamatowe jak i światłoutwardzalne, idealnie dopasowujące się do koloru zęba). Obecnie nazwa ‚plomba’ do określenia materiału wypełniającego ząb przestaje być adekwatna.